aysetatileciksin

Yoldaşım,

Bu partinin ve ülkenin geleceği uğruna süpürge ettiğin saçların üzerinden ne kadar çok eleştirildin. “Laikçi teyze” diyerek seni yerden yere vuranlar sadece karşındaki siyasi güruh olmadı, aynı yolda yürüdüğünü sandıkların da çelme takmaya çalıştılar sana. Kürsülerde TRT haber spikeri gibi konuşan, beden dili eğitimi ve diksiyon terbiyesi almış, ancak örgüt terbiyesinden yoksun, hissiz bir siyaset kapladı her yanı. Eril siyasetin sadece kişisel hırslardan oluşan dünyasında, hep aynı cümlelerin etrafında dönen parti toplantılarından bir gece vakti çıkıp da evinde piknik tüpünün üstünde yaptığın menemeni sormadı kimseler sana. Üç kuruş emekçi veya emekli maaşınla halen çalışmakta olduğun veya geçmişte çalıştığın yerde, dünya görüşün nedeniyle her gün her türlü gadre uğrarken ne yiyip ne içtiğini de sormadı kimseler. Sana “domates kabuklu mu, kabuksuz mu?” diye soranları baş tacı etti sistem, hem iktidarda, hem muhalefette. Bizim başörtülü bacılarımızın mağduriyetinden oy devşirilirken, o mağduriyet hep senin üzerinden devşirilmeye çalışıldı. Kurmadığın ikna odalarının sorumlusu da sen oldun, yoldaşın olmadığı halde partidaşın olanların halen dilinden düşürmediği 28 Şubat mağduriyetinin de.

Seni ancak bir erkek üzerinden tanımlamaya çalıştılar sonra. Bilmem kimin ekibindeki şu sarı saçlı kadın oldun, zaten herkes sarı saçlıydı ki be canım. Siyaset yapmak için bir erkeğin tahakkümü altına girmek ve özgürlüğünü feda etmek zorundaydın. Teamüller böyle söylüyordu. Bakışlardı senin düşmanın. Siyasetin gayri medeni hali, medeni halinle pek yakından ilgileniyordu. Seninle mülkiyet ilişkisi kurmaya çalışırlardı ki, kime ait olduğun belli olsun. Belirli sınırlar içinde bir bütündün, parçalanamazdın. Kadın olmamak dışında hiçbir niteliği bulunmayan erkek üyelerin sırf bu nitelikleri nedeniyle senin hakkın olan koltuklarda oturmasını için acıyarak seyrettin. 8 Mart Emekçi Kadınlar Günü Kutlamalarında düşük desibelli sesini kürsüden duyuramadın, kadınlara ait o günde bile erkekler konuştu ve senden çok şeyler beklediklerini, sana çok büyük görevler düştüğünü söylediler. Acemi bir edebiyatçının Hemingway olmaya soyunup, 6 kelimeyle öykü yazması gibiydi kadın üzerine kürsüden erkeklerin yaptıkları konuşmalar. Hep görev düştü, hiç makam düşmedi sana. Erkek üyeleri gövdesiydi, sen koluydun bu partinin. Asli unsurun yanında, tali bir unsur olman gerektiğini bellettiler ki, kadın aklı ve sezgisi çıkmasın muhteşem ikballerinin önüne. Siyaseten var olmana izin verilmediğinden, eril siyaset aldı yürüdü. Öyleyse topla saçlarını Rapunzel, yukarı çıkmak isteyen senin yaptığın gibi merdivenleri kullansın!

Egemen erkeğin yedeğinde ve onun gölgesinde silikleşen, suretleri soldurulan kadın yoldaşlarımızın yanında, sadece vitrin malzemesi olarak kullanılanlar da oldu. Kendi değer ölçülerini erkek egemen siyasete uymak adına değiştiren kadınlar, kendilerini başka türlü ifade etme şansı bulamadıklarından erkekleşen kadınlar sardı siyaset sahnesini. Kanserli bir hücreye şeker enjekte ederek iyileşmesini beklemek gibi düşmanımız olan bakışlarla uzlaşarak kendilerine bir yol yaratmaya çalıştılar. Bilesin ki, dünyanın daha fazla erkek siyasetçiye ihtiyacı yok. Dünyanın kadın sesine, kadın bakışına, hisli siyasete ihtiyacı var. Düşük desibelli sesinle, titreyerek kurduğun cümleler kürsülere vurduğun yumruklardan çok daha kıymetli. Sakın erkekleşme yoldaşım!

Sen bu davanın amigo kızı değilsin. Erkek adayların suretlerinin bulunduğu tişörtleri giyip tezahürat yapmak değil görevin. Kenar süsü değilsin. Kimse seninle vitrin süslememeli.

Korkunç ve karanlık günlerden geçiyoruz. Öylesine karanlık ki her yan, el yordamıyla çevrelerinde bulduklarını işe yarar siyasi argümanlar zannettikleri de oluyor kimilerimizin zaman zaman. Karanlıkta birbirimizi bulabilmek için birbirimize ışık yakma yetimizi de kaybettik. Bugünün sübyan mekteplerini 20 sene önceden nasıl ön gördüysen ve sana laikçi teyze diyenler sadece siyasal İslamcılar olmadıysa, şimdi de kadınca sezgilerinle gidişatı analiz ederek vardığın sonuçları ciddiye almayanlar olacaktır. Sezgi, sözünü dinlediğimizde iyi bir öğretmen ve yol göstericidir. Bunu ancak kadınlar bilebilir. Öyleyse, sadece fikirlerden, hırstan, kavgadan oluşan eril siyasetin yerine, artık elinin hamurunu siyasete bulaştırmanın vaktidir yoldaşım. Kadınlar söz konusu olduğunda pozitif ayrımcılık, kota ve önlerini açmak gibi kavramlar gündeme gelir hep bilirsin. Artık “Önümüzü açmayın efendiler, önümüzden çekilin” demenin vaktidir.

Kızlarımızı korkmadan dolmuşa bindiremezken, evlerimizin içinde bile giyim-kuşam kontrolüne maruz kalırken ve yerleşik düşünceler sözlüğü, bir kadın düşmanı sözlük olarak her gün bir başka kavram setiyle bizleri hayatın ve siyasetin kenarına iterken ne yapmalıyız? Sosyeteye takdim edilme partileri Viktorya döneminde kaldı. Hayat ve siyaset, bir sipariş formu değil, biliyoruz. Eril hırsları ve iktidar kaygılarını taklit ederek gidebileceğimiz bir yer yok. Bir erkek siyasetçiden örnek alabileceğimiz cümleler yok, kendi kullanımımıza uygun cümleleri kendimiz üretmek durumundayız. Laiklik kadınlar için sadece siyasal bir tercih değildir, bizim için bir varoluş meselesidir. Endişeli laik olmamız ondandır. Biliriz ki, zulümle uzlaşılmaz, zulümle mücadele edilir.

Bilesin ki, anahtar ve maymuncuk listelerin vazgeçilmezleri, seyir bile edemezler senin içindeki şenliği. Sen bu mücadelenin kilit noktasısın. Sen bu partinin kolu değil, öz gücüsün. Seni il-ilçe örgütlerinde yine mutfak köşelerine, temizlik, bulaşık işlerine, dedikodu kazanlarına, her seçim sath-ı mahallinde gittiğin ev ziyaretlerine, apartman boşluklarında yapılan siyasete hapsetmelerine izin verme. Ki o seçimlerin sonucundaki bütün yenilgilerin de sebebi senin topuklu ayakkabın, boyalı dudakların ve ojeli tırnakların oluverir bilirsin.

Kimilerinin zannettiği gibi özel hayatımızda mutluluğu yakalayamadığımızdan, ya da çirkin olduğumuzdan siyasal angajman içine girmiyoruz. Evladının üzerine titreyen bir anne hassasiyetidir vatan ve bizim aramızdaki ilişkinin boyutu. Hayallerimizin sorulması için bir güzellik yarışmasında mikrofon uzatılmasını bekleyemeyiz. Dünya barışı ve çocuklarımızın geleceğinden dem vurmak için ülkenin temsiline aday seçilmeyi umamayız. Her birimizin durduğumuz yerde kök salarak, sadece var olarak bile esasen imkansızı başardığımızı görmek durumundayız. Erkek kılığında milli mücadeleye katılan kadın askerlerden, kavganın içinde yara sarmayı öğrenen fahri hemşirelerden, koca yürekleriyle cephede savaşan kadınlardan öğrendik ki, kadınlık ancak koruma altında bir uğraş olmaktan çıktığında amacına ulaşabilir. Hanım kardeşlik, bacılık, analık dışında sadece kadın olarak var olmamız bile ne kadar cesur olduğumuzun göstergesidir. Biz şimdi neyiz diye sormaktan vazgeçelim, biz koyalım adını mücadelenin.

Ortadoğu coğrafyasında, bir yanlışı düzeltircesine açmış bir çiçek gibiyken Cumhuriyetimiz, aynı zamanda bir kadın özgürleşme hareketi olan cumhuriyet devriminin sahibi de sensin. Senin siyasal var oluşun artık bireysel bir izzet-i nefis meselesinin ötesinde, partinin ve ülkenin varoluşu demek. Siyasal  İslamın her argümanını senin özgürlüğün ve senin bedenin üzerinden devam ettirmelerine ve onların kavram setleriyle seni tanımlamalarına izin verme. Siyasal İslamın hep yaptığı gibi, bizzat yaşadıklarımızı bize kendi çerçevelerinden anlatan, sundukları argümanlarla hayatımızı ve siyasetimizi şekillendirmemizi ön gören eril siyasete prim verme.

Eserimize sahip çıkmanın vaktidir artık, yoldaşım. Artık kahretmenin değil, yaratmanın vaktidir. Şimdi o topuklarının üzerinde ayağa kalk ve saçlarını rüzgara savurmayı öğret kız kardeşine. Karanlıktan korkmasınlar diye evlatlarımıza söylediğimiz düşük desibelli ve fakat koca yürekli şarkılar gibi, devrim şarkılarını meydanlarda bağıra çağıra söylemek vaktidir.

Derdini anlatırken elleriyle birlikte yürekleri de titreyen kadınlar kurtaracak bu yurdu. Bu partiyi ve bu ülkeyi ayakta tutan korkunç ve mübarek ellerinizden öperim.

Ayşe ÖZER

Şartlar olgunlaşmıştır. Şimdi ve acilen Cumhuriyet Halk Partisi içinde köklerine sahip çıkan ve yepyeni bir söz söyleyen, ülkeyi yönetmeye talip ve bu yetkinliğe sahip kadroların bir araya gelmesi gerekmektedir. Bu kadronun oluşturacağı oluşum, gençlik kollarında çalışamayacak kadar yaş almış, belirli bir hayat ve siyaset tecrübesine sahip, bütün bilgi birikimlerini, beyinlerini ve emeklerini ülkenin kurtuluşuna vakfedecek, ikbal beklentisi olmayan yol arkadaşlarının oluşturduğu bir kuşak hareketidir. 70’lerde veya 80’lerde doğmuş, darbenin acısını ailesinde, çevresinde görmüş, depolitizasyon sürecinin acısını yaşamış, bir araya gelip bir şey yapamamanın bedelini ödemiş, bin yılda öğrenemeyeceklerini Şanlı Gezi Direnişiyle bir ayda sokakta öğrenmişlerin yol arkadaşlığıdır. Bu kadro, “size yedirmezler!” diyenlere karşı, “sağ olun abiler, biz tokuz!” diyebilecek, kariyerist kadroların, siyaset esnafının karşısına bütün samimiyetleri, iyi niyetleri ve amatör ruhlarıyla çıkabilecek özgüvene sahip, siyaseti bir meslek değil bir görev olarak gören yurtseverlerden oluşur. Bu kadro, hayatının baharındaki bir gencin anlık bir yol tercihinin hayatına mal olduğu, her yanında bombalar patlayan bu yurtta, kendi yol seçiminin halkının kurtuluşu olacağının bilincindedir. 15 yıllık enkazın altında kalmış, “sesimizi duyan var mı?” diye seslenen halkın arama kurtarma ekibi bu kadrodur. Hasta adam haline getirilmiş bu ülkenin acilci hekimleri bu kadronun yoldaşlarıdır. Körpe dalları bin kez kırılmış, umudu ve hevesi kursağında bırakılmış bugünün ve yarının umudu yoldaşlarını elinden tutup ayağa kaldıracak mürşitlerdir bu kadronun üyeleri. Son günlerde aramalara doyulamayan “namuslu cumhuriyet savcısı” olabilecekken dünya görüşü nedeniyle mülakatlardan elenen, partisinin bihaber olduğu, o her adımında bedel ödeyenlerin kendisi ve dahi yoldaşıdır bu kadro. Denizi görmek istediğinde başını yukarıya çevirip gökyüzüne bakan, Ali İsmaillere, Abdocanlara, Ethemlere yapılanları unutmayan, bunların hesabını soracak olanlardır bu kadronun yoldaşları. Hep aynı yolu kullanmanın toplumsal Alzheimer’a yol açacağının farkında olan, ülkenin içinde bulunduğu açmazda köklerinden gelen mücadeleciliği ile yol açan kadrodur bu kadro. Çocukluğunda uçurtma uçurmuş, saçlarını rüzgara savurmuşların, özgürlüğün tadını bilenlerin ve bu tadı halkıyla paylaşmak isteyenlerin son durağıdır bu kadro. Geç ergenlik yaşayan partinin, o dev çınarın yeni filizlerinin önünü açacak, yaşlılık sivilcelerini patlatacak, egoların değil, fikirlerin halkın yararına çarpıştığı bir ortam yaratacak olanlardan oluşur bu kadro. Bu kadro, düğün salonlarında yapılan kurultaylarda önlerine konulan maymuncuk listelerle hiçbir kapıyı açamayacaklarının bilincinde olan Cumhuriyet Halk Partisinin onurlu delegelerinin kadrosudur. Bu kadro, mahallesinden çıkmasına izin verilmeyen, mezhep siyasetiyle günü kurtaran bir yönetime terk edilmiş, bir çıkış yolu arayan mahalle delegesinin kadrosudur. Bu kadronun üyeleri, apoletlerini bırakıp Anadolu’ya geçen Mustafa Kemallerdir. Bandırma Vapurunun yolcularıdır. Resneli Niyazilerdir, Arhavili İsmaillerdir, Pir Sultan Abdallardır. Dolmabahçe Camiinin müezzinleridir. Şanlı Gezi Direnişini iliklerinde hisseden, onun ışık tuttuğu yoldan ilerleyenlerin yoldaşıdır bu kadrolar. Her koşulda umudunu mavi tutanların, el yordamıyla yoldaşını arayanların yoldaşıdır bu kadro. Orada olduğunu biliyorum yol arkadaşım, varlığın umudum, ilgin ve desteğin sorumluluğumdur. Daha gidecek çok yolumuz var, uzat elini!

Biz o kadar çok yandık ki, bu aydınlığı hak ettik. 

Her birey kendi hikayesinin yönetmeni olmak ister. Avuç içi kadar kalan parklarımızda kene korkusuyla çimlere oturamadığımızdan sırtlarımızda taşıdığımız rejisör koltuklarına merakımız bundandır belki de. Mekanlarımız elimizden alındığı sırada rejisör koltuğunda başkaları oturduğundan elimizde açılır kapanır koltuklarla kalakaldık. Oysa ki bu bizim hikayemizdi ve bizimkisi bir aşk hikayesiydi. Öyle bellemiştik. Mekan kurgusunu iyi yapamadığımızdan, gitmediğimiz görmediğimiz köylerin hala ve illa ki bizim olduğunu iddia ettiğimizden hikayemiz bizim istemediğimiz mekanlarda ve mecralarda bizden bağımsız akmaya başladı.

Kurgusal metinlerde mekan önemlidir. Hikayenin nerede geçtiği, gidişatını belirler. Yaşar Kemal’in romanlarında 40 sayfada bir kapı açılır. Usta, bütün Çukurova’yı dolaştırır da öyle getirir o kapının önüne. “Kapılar kolay açılmaz evladım”demektedir belki de. Mücadeleyi öğütlemektedir. Hızlı okuma tekniğiyle Dostoyevski romanı okuyunca adam, sorarlar “ne anladın?”“Olay Rusya’da geçiyor” der o da. Dostoyevski insanın huzurunu her türlü bozar. Okunması gereken kitapları okumaya bile yetmezken ömrümüz, her dakikasında biraz daha yalnız kalırız kendi adamızda. Ütopyalar, hep adalarda geçer, zira insan eli değdiğinde hayallerimizin yıkılacağını biliriz. Sağın ütopyaları olan distopyalar birer birer gerçek olurken ve Orwell yaşasaydı “şerefsizim benim aklıma gelmişti” diyemeyeceği nitelikte hikayeleri yaşarken, üç tarafı denizlerle çevrili ve fakat halkının büyük çoğunluğu yüzme bilmeyen ülkede, mevzular derinleştikçe atılan can simidi sayısı artar kürsülere. Kürsü, yerel siyasetçinin iktidar alanıdır, kerameti kendinden menkul siyasetçinin koltuğuyla birlikte gayrimenkulüdür. Mendil kadar iktidar alanını, fındık kadar erki elinde bulunduran, başlar kendi ötekisini yaratmaya, “biz”den olan nüfusa kayıtlı olduğu yere göre belirlenir. Ayağını bu toprağa basan mücadelenin öncüsü, Misak-ı Milli sınırları içinde dağlarda tek tek yanan çoban ateşlerini birleştiren yiğit insanların kurduğu kurucu partinin bir toplantısında daha tanışmadan önce karşıdakine şu soru sorulur: “Nerelisin?”

Kütük siyaseti, yalnızca mekanla ilgili de değildir, isimsiz Mehmetlerin emperyalizme karşı mücadelesinin üzerine kurulmuş partide soyadını, bir soylu veya ünlü aile aidiyetini itibar hanesine artı yazdırır. Kütüğe yanlış kaydedilir de bir direnişin ismi, yıllarca her resmi belgeye o şekilde aktarılır.

Bir gün herkes 15 dakikalığına da olsa O’ralı olur, kütükleri kütüklüklerinin önüne geçer otel lobisi siyasetçilerinin. “Geldiğimiz yeri unutmadık ki, gideceğimiz yeri şaşıralım” mottosuyla kasaba siyaseti Hasip ile Nasip’in arasına sıkıştırılır. Geldiği yeri unutamayanlar, bulundukları yere uyum sağlayamadıklarından “bizimkiler” dediklerine tutunur. Sonra “biz”den olmayanı ötekileştirip, ötekiyken kendi ötekisini yaratır. Siyasete yabancı bir kitle, düşünsel ve eylemsel hiçbir muradı olmadan bambaşka bir yabancılaşmanın müsebbibi oluverir.

İşçinin sendikalılığının değil, Harranlı olup olmadığının peşindeki hayli sol siyaset, aynı apartman aydınlığına bakan kapısı açık balkonlardan birbirinin sesini duyarak yaşayan emekçilerin sesini duymadığından apartman boşluğunda siyaset yapar ki, “mahalle çalışması yaptım” diyebilsin. Mahalleleri gezerek ve hiç tanımadıkları insanların kapılarını çalarak, halka dokunurlar.

Mücavir alan sınırları içindeki siyasi mücadele, hemşeriye dayanarak yapılmak istenir ki, herkes bizden olsun. “Orası benim görev bölgem değil” diyen trafik polisi gibi, Ankara Çankaya’dan, Türkiye  İzmir’den ibaret sanılır sonra. Çankaya’dan bakıldığında siluet bozulmamış görünmektedir. Hep aynı semtlerde, kurtarılmış bölgelerde yürütülür mücadele. Fiziki ve dijital mahallelerimizde herkes bizdendir, her söylem steril. “Lütfen sayfamdan defolabilirler mi koyunlar?” derken, köyün en son çiti, mücadelenin ufku oluverir, uyumak için saydığımız koyunlar bile atlayamaz o çitten. Hattı değil, sathı müdafaa etmeyi şiar edinenlerin devamı olması gereken kadro yurt genelindeki bir seçimde “büyükşehirleri aldık!” diye övünür sonra. Kahverenginin elli tonu vardır ama %51 ile gri Ankara’nın kahverengiye boyandığı iddia edilir. Olay Türkiye’de geçiyordur belli ki.

Kendi hikayesini bırakıp, karşıtının kendisine verdiği rolü üstlenen, onun kendisine yazdığı hikayeye göre kendisini konumlandıran kurucu partinin yöneticilerine sürekli sorulur: “28 Şubatta neredeydiniz?”, “15 Temmuzda neredeydiniz?” diye. Mekan kurgusunu yapan hikayeyi de kaleme alır. Platon’un mağarasının içinden seslenir sırtı kapıya dönük siyasetçi, “hemşerim, sen de bu mağaradan mısın?” “Öyleyim tabii, içinden”. Sabit ikametgah sahibi olmak, her zaman tutuklu olunan davadan tahliye sebebi olmamaktadır oysa ki.

Coğrafyanın kader oluşu, “nerelisin?” sorusunda bulamaz karşılığını. Kayseri il sınırında aşka gelen hemşerilik, kendi coğrafyasında fikrini yaymaya cesaret edemeyenleri büyükşehir siyasetinde ön seçim sandıklarında, delege seçimi kulislerinde buluşturur. Gurbette hemşerisini görenler sevinir de, mücadelenin yerlileri, öz yurdunda paryalaştırılır.

Demem o ki, bizim hikayemizin mekan kurgusunun nereli olduğumuzla bir ilgisi yoktur hemşerim. Nerede ve nasıl durduğumuzla ilintilidir ki, o mekan zulmün tam karşısında ve halkın tam içindedir. Uzak şehirler bizi çağırmaktaysa, artık hareket vaktidir.

“Samet, baba demişti” der Asya, sevginin emek olduğunu anladığında. Oğlu “baba” dediğinden değil, Asya’yı her şeyiyle sevdiğinden Cemşit’i seçer. Güzel günler göreceğiz diyen o muhteşem şiirli şarkı marş gibi söylenirken ve sürekli geleceği işaret ederken, orta sınıfın taşrada hizmet etme aşkını anlatan dizi bile “Yarın Artık Bugündür” demektedir. Dizideki genç doktor “Ah bir elektromuz olsaydı” der, kalp krizi geçirmekte olan hastasının başında, çaresiz. Orta sınıf, gitmediği görmediği köyün kendisinin köyü olmadığını 70’lerde anlamıştır da, yurdumun cari solu, halkının sol yanından bihaber ve gittikçe elitize olduğundan yoksul çocuğunun dudaklarını ısırarak baktığı bir ekranda Şırnak’a öğretmen olarak atanmış olmasına neden sevindiğini anlayamaz. Ah bir elektrosu olsaydı! Teşhisini koyar mıydı hemen? Artık orta sınıfın da taşradan çekildiğini, büyük şehirlerde kendi taşrasını yarattığını, artık her bir bireyin kendi yaşadığı yerin dışına çıkamayan birer Ünzile haline geldiğini, kalabalık olan her yerde paniğe kapılmasını öğütleyen canlı bomba sistemin herkesi kendi karanlığına hapsettiğini düşünmeden, adını koyamadığı mücadelenin ekmeğini yerken yuları haline gelmiş fularını düzelterek sorar: Kızın adı neymiş? Ve alır sosyal kabullerin en büyüğünü.

“Ne işi varmış o saatte sokakta?” diye soran tecavüzcü zihniyetin Cihangir şubesi olduğunun farkında olmadan sorar: Tunceli’de öldürülen öğretmenin adı neymiş? Necmettin! Ha o zaman dini bütün bir ailenin çocuğuymuş. “Oh olsun!” demeye getirir lafı. Öğretmen kızın adı da Aybüke’ymiş. O da milliyetçi muhafazakâr bir ailenin çocuğudur besbelli. O zaman haberini “yoldan geçen öğretmen öldü” diye verelim de sitede, tarafsızlığımıza zeval gelmesin. Tanpınar sağcı be abi, okumuyorum ben onu. Bu yaz da motorları maviliklere filan sürelim, mavi yolculuk bu sene Bodrum’da “heval”. Pülümür Çayı’na da raftinge gidelim bir ara, tehlike geçsin de. Bak yeni bir Anadolu deyimi öğrendim “kuru kuru kurbanın olayım, kuru çaylarda boğulayım” diye. Yaz bir yere de ortamlarda solcuyum dersin.

Çocuklara isim koymak zorlu bir iştir. Yeni doğan ünitelerinin başucu kitabıdır yeni doğanlara isim sözlükleri. Saatli maarif takvimlerinin “bugün için yemek listesi” önerilerinin yanında vazgeçilmezidir bugün doğanlara isim önerileri. Çocuklara konulan ismin ekmek parasıyla bir ilgisi olmalı. Soyadlarıyla var olmuş bir hızlı solcu kitlesi, hala bir önceki neslin çektiği çilenin ekmeğini yerken, Dede Korkut’un çocuğa ismini hak etmesini öğütleyen terbiyesinden çok uzakta, bir kısmı mevcut sosyal kabul iklimine yanaşmak için kutsal kitaptaki bağlaçlardan çocuklarına isim türetirken, bir yandan da dudağını ısırarak baktığı ekranda solun en üst mertebesine, şark hizmetini yapmadan 1. Bölgesine atanmayı beklemektedir.

22 yaşında “ben öğretmen oldum” diye sevinen bir genç kızın tabutunun üstüne örtülen al yazma dert olur ismiyle müsemma olamayanların ülkesinin kerameti kendinden menkul yüksek solcularına. Sadece adınız değil, bir bez parçasını ne şekilde bağladığınız bu kitlenin bir zamanlar yerden yere vurduğu bir kavram olsa da, kendi “kamusal alan”ında kabul görebilmeniz için en önemli kriter oluverir. Al yazma bir siyasi simge olarak göze batar. Bir gemici düğümü bağlamak kadar zorlaşır mutena muhalefetin listesindeki baş ve boyun bağlama teknikleri. Maviliklere sürülemez motorlar hep bu yüzden. Kırmızı kamyonda mesele fularda değil, al yazmadadır. Sade tutku, ancak ucuz aşk romanlarında karın doyurur. Al yazmalı, elektrosu olmayan köylerdeki sağlık ocaklarında hastalarını iyileştirir, o köylerin damı olmayan okullarında öğrencilerini eğitir. Bilir ki, Samet kime “baba” dediyse ondadır sevda.

“Böyle konuşamıyorum, gözlerine bakmam lazım” dedi genç kadın, güneş gözlüğü takarak karizmatik olduğunu düşünen, babet çoraplı kısa pantolonlu genç adama. O sırada “bir filtre kahve alabilir miyim hocam?” dedi genç adam garsona. Sofistike zevkleri olduğunu kanıtlamak istiyordu genç kadına. Filtre kahve her dilde sofistikeydi, filtreydi bir kere. Ağzının tadını bilirdi genç adam, sevmezdi esasen filtre kahveyi. Ama geçer akçe bu idiyse, sen de ortama uyum sağlayacaktın “hocam”. Kadın filtrelenmiş şeyleri sevmezdi, hala yoktu instagram hesabı. Hala mı yoktu?
“Duydum ki unutmuşsun gözlerimin renginiiiii” diye hançeresini yırtarcasına söylüyordu şarkısını, önünde paslı bir teneke, içinde bozuk paralar, akordeonunun üzerinde kuş resimleri, gözleri tamamen kapalı şarkıcı. Platonik aşkın abidesi gibi yükseliyordu sokağın ortasında. Sevgili, kendisinin görmediği renklerin hakimiydi, kapalı olsa da görsün isterdi gönül, gözlerinin rengini. Gönlüyle görsün muamma olsa da o renk. İnsan gözü, ne kadar sevildiyse o kadar renge girerdi, bilirdi adam, gönlüyle bilirdi. Akşamüstleri yeşeren ela gözleri, deniz kenarında turkuaza dönen mavi gözleri bilirdi. Bazen de o rengi tanımlayacak bir karşılık bulunamazdı yetmiş iki milletin dilinde. Sefildi dil, söz konusu aşksa, “kalem elden düşüyor” derdi koca şair yar deyince.

Nüfusunun yarısından çoğu göçmen olduğundan, göz renkleri çağla yeşilinden turkuaza, oradan menekşeye, oradan laciverte uzanan sayfalar dolusu bir kartelayı dolduracak çeşitlilikte olan Tanpınar’ın şehrinde, sokak müzisyenleri en çok o şarkıyı söylerdi. Duymuşlardı ki, sevgili gözlerinin rengini unutmuştu. Öyle diyesiydi elalem. Yazık olmuştu o gözlerden, -ki yaşarınca renkleri de değişirdi-, sevgiliye akan yaşlara.

Aşık Veysel, kendisindeki aşk olmasa, güzelliği on par’etmez sevgiliyi gönül gözüyle görmüştü. Gözlerini açtırmak isteyenleri “belki hayal ettiğim gibi bulamam dünyayı, hayallerim yıkılır” diyerek geri çevirdiği rivayet olunurdu. Aşkın gözü kör müydü? Hiç kimsenin göremediğini gösterir, köpüklü denizde yakamozdur ışıltısı. İki gözü rüyetten mahrum da olsa, kimseler duyamaz sevgilinin gözlerinin rengi hakkında biriyle konuşuk ettiğini. Gözleri kapalı maşuk, üşütür aşığı.

-Duydum ki unutmuşsun filtre kahveyi sevdiğimi?

-Filtre sevmiyorum ben.

Göçmeni demografik fırsat penceresinden bakan kentin en güzel abisi, sevdanın yerlisi olmadığından unutmuştur sevgili gözlerinin rengini. Yoksa aşkın bir gözü fazla.